تاریخچه بازی شطرنج

در این مقاله تاریخچه بازی شطرنج را بررسی می کنیم.

شطرنج از بازی هندی چاتورانگا قبل از دهه 600 پس از میلاد در هند متولد شد. بعدها در ایران در دوران ساسانیان «چترنگ» نام‌ گرفت. این بازی در طول قرن های آینده در سراسر آسیا و اروپا گسترش یافت و در نهایت در قرن شانزدهم به چیزی که ما به عنوان شطرنج می شناسیم تبدیل شد. یکی از اولین استادان این بازی یک کشیش اسپانیایی به نام روی لوپز بود. اگرچه او کتابی را با نام آموزش شطرنج چاپ نکرد، اما آن را در کتابی که در سال 1561 منتشر کرد تجزیه و تحلیل کرد.

توسعه شطرنج در قرن نوزدهم

تئوری شطرنج تا اواسط قرن هجدهم با سرعت حلزونی حرکت کرد. در سال 1749، استاد فرانسوی فرانسوا آندره فیلیدور با کتاب خود با عنوان Analyze du jeu des Échecs وارد صحنه شد. این کتاب برخی از ایده‌های آغازین جدید را پوشش می‌دهد (از جمله دفاعی که هنوز هم نام او را حفظ کرده)، و همچنین حاوی دفاع معروف فیلیدور در بازی‌های پایانی رخ و پیاده است ؛ تکنیکی که هنوز هم استفاده می‌شود. جمله معروف فیلیدور مبنی بر اینکه «پیادگان روح شطرنج هستند» اولین بار در این کتاب به دنیا معرفی شد.

شطرنج همچنان در سراسر جهان محبوبیت پیدا کرد و در اواسط قرن نوزدهم استانداردسازی ست های شطرنج اتفاق افتاد. قبل از دهه 1850، ست های شطرنج اصلا یکنواخت نبودند. در سال 1849، Jaques of London (تولید کننده بازی و اسباب بازی) سبک جدیدی از مهره ها را معرفی کرد. همین قطعات توسط هوارد استونتون، قوی ترین بازیکن زمان خود تأیید شد. این سبک جدید قطعات، که به الگوی Staunton معروف است، فوراً محبوب شد و در مسابقات و باشگاه‌های سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفت. مهره های Staunton و تغییرات جزئی آن هنوز به عنوان استاندارد ست های شطرنج مسابقات در نظر گرفته می شوند.